Nog veertien dagen te gaan en ik ben eenentwintig jaar. Feest zou je denken?
Integendeel! Ik ben alles behalve in de feeststemming. Ik weet het, life goes on maar dat wil nog niet zeggen dat ik er geen moeite mee heb…
Het voelt vreemd als ik lach met de kindjes of als ik even afgeleid ben, het voelt zo fout achteraf. Het zal na een tijdje beter voelen, ik weet het, en het zal niet voortdurend in onze gedachten zijn waardoor we terug onze gewone gang gaan, maar het zal nooit meer hetzelfde zijn. Op dit moment wil ik er zelf niet aan denken hoe het verder moet. Het feit dat we nooit meer met hem iets zullen gaan drinken, zijn gebulder van een lach niet meer zullen horen en hem niet meer zullen zien maakt me misselijk. Dus op dit moment kan ik me niet inbeelden dat het ooit terug ok wordt…
woensdag 1 juni 2011
dinsdag 31 mei 2011
31 mei 2011
Vandaag heeft mijn verblijf in Ierland het absolute dieptepunt bereikt...
Nu zou ik graag meteen het eerste vliegtuig naar België nemen.
Het leven gaat veel te vlug voorbij en dat is vandaag maar weer eens gebleken. Nick, een goede vriend is vandaag overleden. Het is een slag in mijn gezicht en m’n maag ligt in de knoop. De tranen blijven komen en willen niet stoppen, mijn hoofd doet er pijn van. Ik wou echt dat het niet waar was. Ik wil het niet geloven, het kan niet waar zijn. Maar zijn facebook pagina staat al vol met berichtjes dat iedereen hem zal missen dat het niet te geloven is dat hij er niet meer is. Het is dus echt waar, het valt niet meer te ontkennen. Hij is er niet meer…
Het spookt nu al de hele dag door mijn hoofd, de leuke herinneringen en de stomme dingen die we soms deden. Elkaar pesten en vechten met elkaar in de snooker en iedereen die ons aanstaarde omdat we luidruchtig waren, mijn benen die in de lucht vlogen toen hij mij over zijn schouder gooide en het gebulder van zijn lach was zo aanstekelijk. Als ik er terug aan denk komt er een lach op mijn gezicht en de tranen in mijn ogen. Want ook al moet ik lachen met de herinneringen toch blijft het besef dat er geen nieuwe herinneringen meer gemaakt zullen worden. We zullen die lach niet meer horen, we zullen niet meer vechten en we zullen hem niet meer zien… Maar hij blijft in onze gedachten als we herinneringen ophalen zal Nick ertussen zitten en zullen we hem herinneren als de goedlachse, stoere beer maar met een klein hartje...
Nick we zullen je nooit vergeten en je zal altijd in onze gedachten blijven!!
Nu zou ik graag meteen het eerste vliegtuig naar België nemen.
Het leven gaat veel te vlug voorbij en dat is vandaag maar weer eens gebleken. Nick, een goede vriend is vandaag overleden. Het is een slag in mijn gezicht en m’n maag ligt in de knoop. De tranen blijven komen en willen niet stoppen, mijn hoofd doet er pijn van. Ik wou echt dat het niet waar was. Ik wil het niet geloven, het kan niet waar zijn. Maar zijn facebook pagina staat al vol met berichtjes dat iedereen hem zal missen dat het niet te geloven is dat hij er niet meer is. Het is dus echt waar, het valt niet meer te ontkennen. Hij is er niet meer…
Het spookt nu al de hele dag door mijn hoofd, de leuke herinneringen en de stomme dingen die we soms deden. Elkaar pesten en vechten met elkaar in de snooker en iedereen die ons aanstaarde omdat we luidruchtig waren, mijn benen die in de lucht vlogen toen hij mij over zijn schouder gooide en het gebulder van zijn lach was zo aanstekelijk. Als ik er terug aan denk komt er een lach op mijn gezicht en de tranen in mijn ogen. Want ook al moet ik lachen met de herinneringen toch blijft het besef dat er geen nieuwe herinneringen meer gemaakt zullen worden. We zullen die lach niet meer horen, we zullen niet meer vechten en we zullen hem niet meer zien… Maar hij blijft in onze gedachten als we herinneringen ophalen zal Nick ertussen zitten en zullen we hem herinneren als de goedlachse, stoere beer maar met een klein hartje...
Nick we zullen je nooit vergeten en je zal altijd in onze gedachten blijven!!
donderdag 26 mei 2011
26 mei 2011
Halloo lieve mensjes!!!
Het is al weer veel te lang geleden dat ik nog iets gepost heb, foei foei shame on me!
Mijn tijd begint in Ierland begint in te korten, nog een paar maanden en ik ben terug in België en back to reality.
Maar ik heb dus grootse plannen, volgend jaar (of het jaar erop) zou ik vrijwilligerswerk willen doen in.... POM POM POM POM... Africa, het is een droom sinds ik klein was. Mijn tijd in Ierland heeft me doen beseffen dat ik mijn dromen wil verwezenlijken. Vanaf nu wil ik genieten van alles wat ik doe en de dingen doen die ik echt wil doen, niet wat anderen mij opleggen. Ik wil vrij zijn, vrij om mezelf te zijn en om zelf alles te ontdekken. Want iedereen zegt maar je moet dit bereikt hebben voor je 25 bent, je moet zover staan als je 30 bent. Maar wat is er interessant als je moet leven volgens die regels, je voelt je alleen maar slecht als je niet voldoet aan de eisen en niet bereikt hebt wat je volgens anderen zou moeten bereiken.
Dus heb ik me voorgenomen om mijn eigen regels op te stellen.
1. Niet meer luisteren naar anderen en gewoon mijn eigen ding doen.
2. Genieten van het leven en niet meer stressen om wat iemand zegt over mij of wat ik zou moeten doen omdat het zogezegd goed voor me is.
3. Een job doen die ik met mijn hart en ziel doe.
4. Mensen die alleen maar negatief zijn, de pot op!!
Dus om terug bij Africa te komen, toen ik klein was zei ik altijd dat ik als verpleegster wou gaan. Maar ik heb geen opleiding verpleging gevolgd dus zal het als gewone vrijwilliger zijn. Er zijn verschillende projecten dus is het moeilijk om te kiezen. In een opvang, weeshuis of school te gaan werken? Of bij de wilde dieren? Ik werk graag met kinderen, maar ik doe het elke dag. Met de wilde dieren werken, zoals bij het Modgaji Cheetah Rehabilitation Project, is een kans die ik niet kan laten schieten. Een kans om Africa te verkennen!
Het is al weer veel te lang geleden dat ik nog iets gepost heb, foei foei shame on me!
Mijn tijd begint in Ierland begint in te korten, nog een paar maanden en ik ben terug in België en back to reality.
Maar ik heb dus grootse plannen, volgend jaar (of het jaar erop) zou ik vrijwilligerswerk willen doen in.... POM POM POM POM... Africa, het is een droom sinds ik klein was. Mijn tijd in Ierland heeft me doen beseffen dat ik mijn dromen wil verwezenlijken. Vanaf nu wil ik genieten van alles wat ik doe en de dingen doen die ik echt wil doen, niet wat anderen mij opleggen. Ik wil vrij zijn, vrij om mezelf te zijn en om zelf alles te ontdekken. Want iedereen zegt maar je moet dit bereikt hebben voor je 25 bent, je moet zover staan als je 30 bent. Maar wat is er interessant als je moet leven volgens die regels, je voelt je alleen maar slecht als je niet voldoet aan de eisen en niet bereikt hebt wat je volgens anderen zou moeten bereiken.
Dus heb ik me voorgenomen om mijn eigen regels op te stellen.
1. Niet meer luisteren naar anderen en gewoon mijn eigen ding doen.
2. Genieten van het leven en niet meer stressen om wat iemand zegt over mij of wat ik zou moeten doen omdat het zogezegd goed voor me is.
3. Een job doen die ik met mijn hart en ziel doe.
4. Mensen die alleen maar negatief zijn, de pot op!!
Dus om terug bij Africa te komen, toen ik klein was zei ik altijd dat ik als verpleegster wou gaan. Maar ik heb geen opleiding verpleging gevolgd dus zal het als gewone vrijwilliger zijn. Er zijn verschillende projecten dus is het moeilijk om te kiezen. In een opvang, weeshuis of school te gaan werken? Of bij de wilde dieren? Ik werk graag met kinderen, maar ik doe het elke dag. Met de wilde dieren werken, zoals bij het Modgaji Cheetah Rehabilitation Project, is een kans die ik niet kan laten schieten. Een kans om Africa te verkennen!
vrijdag 6 mei 2011
6 mei 2011
Hallo België!
Dat was de gedachte toen ik zaterdag 30 april een voet aan grond zette.
Nooit gedacht dat ik nog blij zou zijn dat ik terug was! Maar toch, het kriebelde stiekem als ik de Belgische lucht opsnoof.
Het is de eerste keer dat ik alleen vloog dus het was spannend. Soms ben ik zo onzeker en denk ik dat ik dingen niet goed zal doen of niet zal kunnen. Nu ook toen ik bij de check- in stond... Alle gedachten raasden door mijn hoofd, ik ga mijn gate niet vinden, ik zal op het verkeerde vliegtuig terecht komen... Ik heb dan ook dubbel gecheckt, op een tv kon ik zien naar welke gate ik moest, vooraleer ik naar de gate vertrok. Ik was dan ook zeer trots op mezelf dat het me gelukt is. Een pluim voor mezelf!
Toen ik Brian zag begon ik spontaan te lachen. Ik had zin om naar hem te rennen, maar ik moest mensen ontwijken met koffers dus was het hoogstens wat sneller stappen. Het was leuk om een bekend gezicht te zien, en ik nam hem eens goed vast. Nu was het een kwestie van tijd voor ik terug in Pittem zou zijn. De rit was lang én zeer warm... Mijn blaas stond op ontploffen, ik had beter geweest voor mijn vlucht maar ik was te bang om mijn vlucht te missen, en ik had zware honger omdat ik niet ontbeten had.
Eindelijk thuis! Het was een race naar het toilet, eindelijk verlost OEF. Het voelde wel wat onwennig om terug te zijn. Maar dat was van korte duur, we waren terug volop aan het lachen en bijpraten.
Natuurlijk moest ik mijn mama eens pesten, al was ze daar niet zo gelukkig mee!
Maar ze smolt al vlug, wie kan er nu boos zijn op mij? Zo'n engelachtig meisje.
Als afsluiter van de avond een lekker ontspannend maskertje en we zijn klaar om naar bed te gaan! De drukke week tegemoet!
Maar natuurlijk vlogen de dagen voorbij. En donderdagmorgen kwam véél vlugger dan gewenst. 3u30 Liep de wekker af, nog steeds moe en humeurig kroop ik uit bed, en 4u vertrokken we naar de luchthaven. De ganse rit heb ik geslapen dus zenuwen had ik deze keer niet. 5u30 kwamen we aan en het was bijna tijd voor de check- in.
And off i go! Alleen met veel vetraging, de rij bij de douane ging niet vooruit... Toen ik eindelijk mijn handbagage op de band mocht leggen had ik nog 5 minuten om naar mijn gate te gaan. Het was dus rennen geblazen!! Maar ik was net op tijd, al had ik geen 5 minuten later moeten zijn. En zo zit ik nu terug in Ierland. Het was leuk om even terug te zijn, ook al was het nog zo kort, maar ik ben blij dat ik nog even kan verder genieten van de rust. En dan op naar het echte leven!
Dat was de gedachte toen ik zaterdag 30 april een voet aan grond zette.
Nooit gedacht dat ik nog blij zou zijn dat ik terug was! Maar toch, het kriebelde stiekem als ik de Belgische lucht opsnoof.
Het is de eerste keer dat ik alleen vloog dus het was spannend. Soms ben ik zo onzeker en denk ik dat ik dingen niet goed zal doen of niet zal kunnen. Nu ook toen ik bij de check- in stond... Alle gedachten raasden door mijn hoofd, ik ga mijn gate niet vinden, ik zal op het verkeerde vliegtuig terecht komen... Ik heb dan ook dubbel gecheckt, op een tv kon ik zien naar welke gate ik moest, vooraleer ik naar de gate vertrok. Ik was dan ook zeer trots op mezelf dat het me gelukt is. Een pluim voor mezelf!
Toen ik Brian zag begon ik spontaan te lachen. Ik had zin om naar hem te rennen, maar ik moest mensen ontwijken met koffers dus was het hoogstens wat sneller stappen. Het was leuk om een bekend gezicht te zien, en ik nam hem eens goed vast. Nu was het een kwestie van tijd voor ik terug in Pittem zou zijn. De rit was lang én zeer warm... Mijn blaas stond op ontploffen, ik had beter geweest voor mijn vlucht maar ik was te bang om mijn vlucht te missen, en ik had zware honger omdat ik niet ontbeten had.
Eindelijk thuis! Het was een race naar het toilet, eindelijk verlost OEF. Het voelde wel wat onwennig om terug te zijn. Maar dat was van korte duur, we waren terug volop aan het lachen en bijpraten.
Natuurlijk moest ik mijn mama eens pesten, al was ze daar niet zo gelukkig mee!
Maar ze smolt al vlug, wie kan er nu boos zijn op mij? Zo'n engelachtig meisje.
Als afsluiter van de avond een lekker ontspannend maskertje en we zijn klaar om naar bed te gaan! De drukke week tegemoet!
Maar natuurlijk vlogen de dagen voorbij. En donderdagmorgen kwam véél vlugger dan gewenst. 3u30 Liep de wekker af, nog steeds moe en humeurig kroop ik uit bed, en 4u vertrokken we naar de luchthaven. De ganse rit heb ik geslapen dus zenuwen had ik deze keer niet. 5u30 kwamen we aan en het was bijna tijd voor de check- in.
And off i go! Alleen met veel vetraging, de rij bij de douane ging niet vooruit... Toen ik eindelijk mijn handbagage op de band mocht leggen had ik nog 5 minuten om naar mijn gate te gaan. Het was dus rennen geblazen!! Maar ik was net op tijd, al had ik geen 5 minuten later moeten zijn. En zo zit ik nu terug in Ierland. Het was leuk om even terug te zijn, ook al was het nog zo kort, maar ik ben blij dat ik nog even kan verder genieten van de rust. En dan op naar het echte leven!
donderdag 21 april 2011
21 april 2011
De zon is volop aanwezig in Ierland! De laatste drie weken heeft de zon ons verwarmd met haar heerlijke stralen. Het geeft me een nieuwe energieboost. Het is alsof ik op zonne energie leef, mijn batterij is opgeladen.
Dit was dan ook dé gelegenheid om een uitstap te doen, waarheen?
Galway (Gaillimh in Iers), een stad aan de westkust van Ierland.
Om 8u30 sprong ik uit bed en keek door m'n venster, de zon scheen fel dus trok ik m'n korte broek en een zomers topje aan. op naar het ontbijt, iedereen klaarmaken en dan vertrekken maar!
Van Longwood naar Galway is het ongeveer 1u45 rijden. Het was dus een lange tocht, om 09u30 vertrok de auto richting Galway. Nog steeds met slapende ogen maar toch benieuwd naar de omgeving zag ik het landschap veranderen. Van een drukke autosnelweg naar een hobbelig dun straatje waar amper twee auto's naast elkaar konden rijden. Daar ben ik ergens in slaap gevallen want toen ik wakker werd reden we ergens op een hoge berg en was er veel mist (het is dus zeer wisselvallig in Galway). Toen ik naar beneden keer kreeg ik even een paniekaanval. Ik heb namelijk hoogtevrees! Maar toen ik het landschap zag was ik meteen gekalmeerd. Het is adembenemend! Ierland is zo'n prachtig land, de typperende weides en overal waar je kijkt is het groen, op het platteland tenminste.
Eenmaal aangekomen op de bestemming zag het er regenachtig uit. De wind sloeg in mijn gezicht toen ik de deur opende(gelukkig had ik mijn jas mee). Het was een lange rit dus tijd voor een pick nick, ik had het zo koud dat ik in de auto at! Ik probeerde mijn lunch zo lang mogelijk te rekken maar uiteindelijk moest ik wel uitstappen. Ik trok de rits van mijn jas tot aan mijn kin dicht, nam een diepe zucht en stapte uit. De eerste stappen op "the cliffs" waren zeer koud! Maar na vijf minuten viel het best mee, het was toch niet zo koud. Het was eigenlijk best aangenaam buiten! Dus op naar "the cliffs". Het was een redelijk lange weg naar boven, die dag heb ik waarschijnlijk wel duizenden trappen op en af gelopen. Maar het was niet eens lastig want tegelijkertijd genoot ik van het landschap. Het geluid van de golven die tegen de rotsen klotsen was rustgevend.
De rand van "the cliffs" was omheind, niemand mocht het gras betreden. maar aan een kant was er geen omheining, er was dan ook een waarschuwingsbord neergezet dat je die grond op eigen risico betrad. Er waren zelf mensen van the cliff gevallen! En toch bleven er mensen over de omheining klimmen...
Ik ging in ieder geval niet verder, ik was niet van plan mijn leven te wagen!
Dan maar terugkeren, de weg naar beneden ging een heel pak vlugger dan de weg naar boven. We moesten op onze stappen letten of we rolden naar beneden! Er waren dan ook een paar Hollandse tieners, warschijnlijk op gwp, die ons bijna omver liepen! Het moest me dan ook van het hart dat ze beter moesten opletten want we hadden kindjes bij ons. Ze keken eens om en verdwenen, tieners... Ooit was ik ook één.
Dit was dan ook dé gelegenheid om een uitstap te doen, waarheen?
Galway (Gaillimh in Iers), een stad aan de westkust van Ierland.
Om 8u30 sprong ik uit bed en keek door m'n venster, de zon scheen fel dus trok ik m'n korte broek en een zomers topje aan. op naar het ontbijt, iedereen klaarmaken en dan vertrekken maar!
Van Longwood naar Galway is het ongeveer 1u45 rijden. Het was dus een lange tocht, om 09u30 vertrok de auto richting Galway. Nog steeds met slapende ogen maar toch benieuwd naar de omgeving zag ik het landschap veranderen. Van een drukke autosnelweg naar een hobbelig dun straatje waar amper twee auto's naast elkaar konden rijden. Daar ben ik ergens in slaap gevallen want toen ik wakker werd reden we ergens op een hoge berg en was er veel mist (het is dus zeer wisselvallig in Galway). Toen ik naar beneden keer kreeg ik even een paniekaanval. Ik heb namelijk hoogtevrees! Maar toen ik het landschap zag was ik meteen gekalmeerd. Het is adembenemend! Ierland is zo'n prachtig land, de typperende weides en overal waar je kijkt is het groen, op het platteland tenminste.
Eenmaal aangekomen op de bestemming zag het er regenachtig uit. De wind sloeg in mijn gezicht toen ik de deur opende(gelukkig had ik mijn jas mee). Het was een lange rit dus tijd voor een pick nick, ik had het zo koud dat ik in de auto at! Ik probeerde mijn lunch zo lang mogelijk te rekken maar uiteindelijk moest ik wel uitstappen. Ik trok de rits van mijn jas tot aan mijn kin dicht, nam een diepe zucht en stapte uit. De eerste stappen op "the cliffs" waren zeer koud! Maar na vijf minuten viel het best mee, het was toch niet zo koud. Het was eigenlijk best aangenaam buiten! Dus op naar "the cliffs". Het was een redelijk lange weg naar boven, die dag heb ik waarschijnlijk wel duizenden trappen op en af gelopen. Maar het was niet eens lastig want tegelijkertijd genoot ik van het landschap. Het geluid van de golven die tegen de rotsen klotsen was rustgevend.
De rand van "the cliffs" was omheind, niemand mocht het gras betreden. maar aan een kant was er geen omheining, er was dan ook een waarschuwingsbord neergezet dat je die grond op eigen risico betrad. Er waren zelf mensen van the cliff gevallen! En toch bleven er mensen over de omheining klimmen...
Ik ging in ieder geval niet verder, ik was niet van plan mijn leven te wagen!
Dan maar terugkeren, de weg naar beneden ging een heel pak vlugger dan de weg naar boven. We moesten op onze stappen letten of we rolden naar beneden! Er waren dan ook een paar Hollandse tieners, warschijnlijk op gwp, die ons bijna omver liepen! Het moest me dan ook van het hart dat ze beter moesten opletten want we hadden kindjes bij ons. Ze keken eens om en verdwenen, tieners... Ooit was ik ook één.
zaterdag 9 april 2011
9 april 2011
Ierland is zowat mijn veiligheidsnet, net zoals make up je gezicht er beter doet uitzien (in de meeste gevallen), de juiste lingerie je lichaam doet stralen, doet Ierland mijn leven er even beter uitzien. Maar de werkelijkheid blijft. Ik kan hier zo lang blijven als ik wil, de werkelijkheid veranderd niet. Ierland is geen make up die de onzuiverheden kan verbergen, het is geen lingerie die je kont meer vorm geeft of er sexy doet uitzien. Ok, voor een tijdje was het zalig om aan niets te moeten denken en om zalig niets te doen. Maar de onzuiverheden hebben ook hun charmes, ook al gaat het nog zo slecht en zie je door de bomen het bos niet meer, het leven blijft mooi en boeiend. Dat besef ik nu...
De onzuiverheden hebben hun nut, het houdt je met je voeten op de grond. Ook al lijkt het nog zo moeilijk houd je hoofd rechtop. En laat de pijn toe, iets wat ik zelf nooit gedaan heb en ik heb het moeten bekopen.
Dus Ierland heeft me veranderd, ik ben zelfzekerder geworden en begin meer en meer terug in mezelf te geloven. Het heeft me wat tijd gekost om te zien dat Belgie toch niet zo slecht is. Dat heb ik te danken aan mensen die mij graag zien en die ik ook in m'n hart gesloten heb.
Ik denk dat ik de afstand nodig had om te beseffen wat ik eigenlijk allemaal heb. Ik hield me, zonder enig besef, teveel vast aan mijn verleden. Ik ben bereid om me er over te zetten en met een nieuwe lijn te beginnen.
Ik kan vanaf nu mijn toekomst bepalen, ik heb nu controle over mijn eigen leven en dit geeft me zo'n zalig gevoel.
Ik ben op weg om een volwassen vrouw te worden die haar eigen beslissingen neemt en niet meer die van anderen...
De onzuiverheden hebben hun nut, het houdt je met je voeten op de grond. Ook al lijkt het nog zo moeilijk houd je hoofd rechtop. En laat de pijn toe, iets wat ik zelf nooit gedaan heb en ik heb het moeten bekopen.
Dus Ierland heeft me veranderd, ik ben zelfzekerder geworden en begin meer en meer terug in mezelf te geloven. Het heeft me wat tijd gekost om te zien dat Belgie toch niet zo slecht is. Dat heb ik te danken aan mensen die mij graag zien en die ik ook in m'n hart gesloten heb.
Ik denk dat ik de afstand nodig had om te beseffen wat ik eigenlijk allemaal heb. Ik hield me, zonder enig besef, teveel vast aan mijn verleden. Ik ben bereid om me er over te zetten en met een nieuwe lijn te beginnen.
Ik kan vanaf nu mijn toekomst bepalen, ik heb nu controle over mijn eigen leven en dit geeft me zo'n zalig gevoel.
Ik ben op weg om een volwassen vrouw te worden die haar eigen beslissingen neemt en niet meer die van anderen...
vrijdag 18 maart 2011
17 maart 2011
HAPPY ST-PATRICK'S DAY!!
Het is zover, mijn eerste feestdag in Ierland! Het is ook mijn eerste avond uit hier. De laatste weken is alles groen, de ramen hangen vol met dwergen en vlaggen. Het is de groene gekte! En natuurlijk heeft iedereen vrij vandaag! Iedereen is groen gekleed en paraat voor de parade en de feestelijkheden.
Ik kon natuurlijk maar rond de avond gaan dus de parade heb ik gemist, maar ik ben ten volle voor de nacht gegaan! De eerste Ierse pub die we binnen gingen was veel te druk, een half uur buiten wachten om binnen te mogen! En binnen kon je niet bewegen, dus op naar de volgende pub! "Messrs Maguire" The place to be in Dublin! 3 verdiepingen en elke verdieping staat voor fun! geen enkel moment heb ik stil gestaan! De muziek is zalig, de drank vloeit rijkelijk en de sfeer is niet te breken! Je leert vlug mensen kennen en je wordt makkelijk in een groep opgenomen. Iedereen staat bij elkaar en danst met elkaar, Ierland is top!
Na uren te hebben gefeest is het tijd om naar huis te gaan, op zoek naar een taxi.
Het is zoals in de films, de taxi's rijden voorbij en je moet er bijna voor springen om een te pakken te krijgen. Na 3 taxi's te doen stoppen, de eerste 3 wilden ons niet brengen omdat het te ver was ik moest van Dublin naar Longwood, hapte de 4de taxi toe OEF! Na een uur rijden zijn we eindelijk thuisgekomen, mijn heerlijk zacht bedje staat me al op te wachten en ik kan genieten van een korte nacht.
Het is zover, mijn eerste feestdag in Ierland! Het is ook mijn eerste avond uit hier. De laatste weken is alles groen, de ramen hangen vol met dwergen en vlaggen. Het is de groene gekte! En natuurlijk heeft iedereen vrij vandaag! Iedereen is groen gekleed en paraat voor de parade en de feestelijkheden.
Ik kon natuurlijk maar rond de avond gaan dus de parade heb ik gemist, maar ik ben ten volle voor de nacht gegaan! De eerste Ierse pub die we binnen gingen was veel te druk, een half uur buiten wachten om binnen te mogen! En binnen kon je niet bewegen, dus op naar de volgende pub! "Messrs Maguire" The place to be in Dublin! 3 verdiepingen en elke verdieping staat voor fun! geen enkel moment heb ik stil gestaan! De muziek is zalig, de drank vloeit rijkelijk en de sfeer is niet te breken! Je leert vlug mensen kennen en je wordt makkelijk in een groep opgenomen. Iedereen staat bij elkaar en danst met elkaar, Ierland is top!
Na uren te hebben gefeest is het tijd om naar huis te gaan, op zoek naar een taxi.
Het is zoals in de films, de taxi's rijden voorbij en je moet er bijna voor springen om een te pakken te krijgen. Na 3 taxi's te doen stoppen, de eerste 3 wilden ons niet brengen omdat het te ver was ik moest van Dublin naar Longwood, hapte de 4de taxi toe OEF! Na een uur rijden zijn we eindelijk thuisgekomen, mijn heerlijk zacht bedje staat me al op te wachten en ik kan genieten van een korte nacht.
Abonneren op:
Posts (Atom)