Nu zou ik graag meteen het eerste vliegtuig naar België nemen.
Het leven gaat veel te vlug voorbij en dat is vandaag maar weer eens gebleken. Nick, een goede vriend is vandaag overleden. Het is een slag in mijn gezicht en m’n maag ligt in de knoop. De tranen blijven komen en willen niet stoppen, mijn hoofd doet er pijn van. Ik wou echt dat het niet waar was. Ik wil het niet geloven, het kan niet waar zijn. Maar zijn facebook pagina staat al vol met berichtjes dat iedereen hem zal missen dat het niet te geloven is dat hij er niet meer is. Het is dus echt waar, het valt niet meer te ontkennen. Hij is er niet meer…
Het spookt nu al de hele dag door mijn hoofd, de leuke herinneringen en de stomme dingen die we soms deden. Elkaar pesten en vechten met elkaar in de snooker en iedereen die ons aanstaarde omdat we luidruchtig waren, mijn benen die in de lucht vlogen toen hij mij over zijn schouder gooide en het gebulder van zijn lach was zo aanstekelijk. Als ik er terug aan denk komt er een lach op mijn gezicht en de tranen in mijn ogen. Want ook al moet ik lachen met de herinneringen toch blijft het besef dat er geen nieuwe herinneringen meer gemaakt zullen worden. We zullen die lach niet meer horen, we zullen niet meer vechten en we zullen hem niet meer zien… Maar hij blijft in onze gedachten als we herinneringen ophalen zal Nick ertussen zitten en zullen we hem herinneren als de goedlachse, stoere beer maar met een klein hartje...
Nick we zullen je nooit vergeten en je zal altijd in onze gedachten blijven!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten