31 mei 2011

Vandaag heeft mijn verblijf in Ierland het absolute dieptepunt bereikt...
Nu zou ik graag meteen het eerste vliegtuig naar België nemen.
Het leven gaat veel te vlug voorbij en dat is vandaag maar weer eens gebleken. Nick, een goede vriend is vandaag overleden. Het is een slag in mijn gezicht en m’n maag ligt in de knoop. De tranen blijven komen en willen niet stoppen, mijn hoofd doet er pijn van. Ik wou echt dat het niet waar was. Ik wil het niet geloven, het kan niet waar zijn. Maar zijn facebook pagina staat al vol met berichtjes dat iedereen hem zal missen dat het niet te geloven is dat hij er niet meer is. Het is dus echt waar, het valt niet meer te ontkennen. Hij is er niet meer…

Het spookt nu al de hele dag door mijn hoofd, de leuke herinneringen en de stomme dingen die we soms deden. Elkaar pesten en vechten met elkaar in de snooker en iedereen die ons aanstaarde omdat we luidruchtig waren, mijn benen die in de lucht vlogen toen hij mij over zijn schouder gooide en het gebulder van zijn lach was zo aanstekelijk. Als ik er terug aan denk komt er een lach op mijn gezicht en de tranen in mijn ogen. Want ook al moet ik lachen met de herinneringen toch blijft het besef dat er geen nieuwe herinneringen meer gemaakt zullen worden. We zullen die lach niet meer horen, we zullen niet meer vechten en we zullen hem niet meer zien… Maar hij blijft in onze gedachten als we herinneringen ophalen zal Nick ertussen zitten en zullen we hem herinneren als de goedlachse, stoere beer maar met een klein hartje...



Nick we zullen je nooit vergeten en je zal altijd in onze gedachten blijven!!

26 mei 2011

Halloo lieve mensjes!!!

Het is al weer veel te lang geleden dat ik nog iets gepost heb, foei foei shame on me!
Mijn tijd begint in Ierland begint in te korten, nog een paar maanden en ik ben terug in België en back to reality.
Maar ik heb dus grootse plannen, volgend jaar (of het jaar erop) zou ik vrijwilligerswerk willen doen in.... POM POM POM POM... Africa, het is een droom sinds ik klein was. Mijn tijd in Ierland heeft me doen beseffen dat ik mijn dromen wil verwezenlijken. Vanaf nu wil ik genieten van alles wat ik doe en de dingen doen die ik echt wil doen, niet wat anderen mij opleggen. Ik wil vrij zijn, vrij om mezelf te zijn en om zelf alles te ontdekken. Want iedereen zegt maar je moet dit bereikt hebben voor je 25 bent, je moet zover staan als je 30 bent. Maar wat is er interessant als je moet leven volgens die regels, je voelt je alleen maar slecht als je niet voldoet aan de eisen en niet bereikt hebt wat je volgens anderen zou moeten bereiken.
Dus heb ik me voorgenomen om mijn eigen regels op te stellen.

1. Niet meer luisteren naar anderen en gewoon mijn eigen ding doen.
2. Genieten van het leven en niet meer stressen om wat iemand zegt over mij of wat ik zou moeten doen omdat het zogezegd goed voor me is.
3. Een job doen die ik met mijn hart en ziel doe.
4. Mensen die alleen maar negatief zijn, de pot op!!

Dus om terug bij Africa te komen, toen ik klein was zei ik altijd dat ik als verpleegster wou gaan. Maar ik heb geen opleiding verpleging gevolgd dus zal het als gewone vrijwilliger zijn. Er zijn verschillende projecten dus is het moeilijk om te kiezen. In een opvang, weeshuis of school te gaan werken? Of bij de wilde dieren? Ik werk graag met kinderen, maar ik doe het elke dag. Met de wilde dieren werken, zoals bij het Modgaji Cheetah Rehabilitation Project, is een kans die ik niet kan laten schieten. Een kans om Africa te verkennen!

6 mei 2011

Hallo België!

Dat was de gedachte toen ik zaterdag 30 april een voet aan grond zette.
Nooit gedacht dat ik nog blij zou zijn dat ik terug was! Maar toch, het kriebelde stiekem als ik de Belgische lucht opsnoof.

Het is de eerste keer dat ik alleen vloog dus het was spannend. Soms ben ik zo onzeker en denk ik dat ik dingen niet goed zal doen of niet zal kunnen. Nu ook toen ik bij de check- in stond... Alle gedachten raasden door mijn hoofd, ik ga mijn gate niet vinden, ik zal op het verkeerde vliegtuig terecht komen... Ik heb dan ook dubbel gecheckt, op een tv kon ik zien naar welke gate ik moest, vooraleer ik naar de gate vertrok. Ik was dan ook zeer trots op mezelf dat het me gelukt is. Een pluim voor mezelf!

Toen ik Brian zag begon ik spontaan te lachen. Ik had zin om naar hem te rennen, maar ik moest mensen ontwijken met koffers dus was het hoogstens wat sneller stappen. Het was leuk om een bekend gezicht te zien, en ik nam hem eens goed vast. Nu was het een kwestie van tijd voor ik terug in Pittem zou zijn. De rit was lang én zeer warm... Mijn blaas stond op ontploffen, ik had beter geweest voor mijn vlucht maar ik was te bang om mijn vlucht te missen, en ik had zware honger omdat ik niet ontbeten had.
Eindelijk thuis! Het was een race naar het toilet, eindelijk verlost OEF. Het voelde wel wat onwennig om terug te zijn. Maar dat was van korte duur, we waren terug volop aan het lachen en bijpraten.


Natuurlijk moest ik mijn mama eens pesten, al was ze daar niet zo gelukkig mee!


Maar ze smolt al vlug, wie kan er nu boos zijn op mij? Zo'n engelachtig meisje.


Als afsluiter van de avond een lekker ontspannend maskertje en we zijn klaar om naar bed te gaan! De drukke week tegemoet!


Maar natuurlijk vlogen de dagen voorbij. En donderdagmorgen kwam véél vlugger dan gewenst. 3u30 Liep de wekker af, nog steeds moe en humeurig kroop ik uit bed, en 4u vertrokken we naar de luchthaven. De ganse rit heb ik geslapen dus zenuwen had ik deze keer niet. 5u30 kwamen we aan en het was bijna tijd voor de check- in.
And off i go! Alleen met veel vetraging, de rij bij de douane ging niet vooruit... Toen ik eindelijk mijn handbagage op de band mocht leggen had ik nog 5 minuten om naar mijn gate te gaan. Het was dus rennen geblazen!! Maar ik was net op tijd, al had ik geen 5 minuten later moeten zijn. En zo zit ik nu terug in Ierland. Het was leuk om even terug te zijn, ook al was het nog zo kort, maar ik ben blij dat ik nog even kan verder genieten van de rust. En dan op naar het echte leven!