Dit was dan ook dé gelegenheid om een uitstap te doen, waarheen?
Galway (Gaillimh in Iers), een stad aan de westkust van Ierland.
Om 8u30 sprong ik uit bed en keek door m'n venster, de zon scheen fel dus trok ik m'n korte broek en een zomers topje aan. op naar het ontbijt, iedereen klaarmaken en dan vertrekken maar!
Van Longwood naar Galway is het ongeveer 1u45 rijden. Het was dus een lange tocht, om 09u30 vertrok de auto richting Galway. Nog steeds met slapende ogen maar toch benieuwd naar de omgeving zag ik het landschap veranderen. Van een drukke autosnelweg naar een hobbelig dun straatje waar amper twee auto's naast elkaar konden rijden. Daar ben ik ergens in slaap gevallen want toen ik wakker werd reden we ergens op een hoge berg en was er veel mist (het is dus zeer wisselvallig in Galway). Toen ik naar beneden keer kreeg ik even een paniekaanval. Ik heb namelijk hoogtevrees! Maar toen ik het landschap zag was ik meteen gekalmeerd. Het is adembenemend! Ierland is zo'n prachtig land, de typperende weides en overal waar je kijkt is het groen, op het platteland tenminste.
Eenmaal aangekomen op de bestemming zag het er regenachtig uit. De wind sloeg in mijn gezicht toen ik de deur opende(gelukkig had ik mijn jas mee). Het was een lange rit dus tijd voor een pick nick, ik had het zo koud dat ik in de auto at! Ik probeerde mijn lunch zo lang mogelijk te rekken maar uiteindelijk moest ik wel uitstappen. Ik trok de rits van mijn jas tot aan mijn kin dicht, nam een diepe zucht en stapte uit. De eerste stappen op "the cliffs" waren zeer koud! Maar na vijf minuten viel het best mee, het was toch niet zo koud. Het was eigenlijk best aangenaam buiten! Dus op naar "the cliffs". Het was een redelijk lange weg naar boven, die dag heb ik waarschijnlijk wel duizenden trappen op en af gelopen. Maar het was niet eens lastig want tegelijkertijd genoot ik van het landschap. Het geluid van de golven die tegen de rotsen klotsen was rustgevend.
De rand van "the cliffs" was omheind, niemand mocht het gras betreden. maar aan een kant was er geen omheining, er was dan ook een waarschuwingsbord neergezet dat je die grond op eigen risico betrad. Er waren zelf mensen van the cliff gevallen! En toch bleven er mensen over de omheining klimmen...
Ik ging in ieder geval niet verder, ik was niet van plan mijn leven te wagen!
Dan maar terugkeren, de weg naar beneden ging een heel pak vlugger dan de weg naar boven. We moesten op onze stappen letten of we rolden naar beneden! Er waren dan ook een paar Hollandse tieners, warschijnlijk op gwp, die ons bijna omver liepen! Het moest me dan ook van het hart dat ze beter moesten opletten want we hadden kindjes bij ons. Ze keken eens om en verdwenen, tieners... Ooit was ik ook één.
