Nog veertien dagen te gaan en ik ben eenentwintig jaar. Feest zou je denken?
Integendeel! Ik ben alles behalve in de feeststemming. Ik weet het, life goes on maar dat wil nog niet zeggen dat ik er geen moeite mee heb…
Het voelt vreemd als ik lach met de kindjes of als ik even afgeleid ben, het voelt zo fout achteraf. Het zal na een tijdje beter voelen, ik weet het, en het zal niet voortdurend in onze gedachten zijn waardoor we terug onze gewone gang gaan, maar het zal nooit meer hetzelfde zijn. Op dit moment wil ik er zelf niet aan denken hoe het verder moet. Het feit dat we nooit meer met hem iets zullen gaan drinken, zijn gebulder van een lach niet meer zullen horen en hem niet meer zullen zien maakt me misselijk. Dus op dit moment kan ik me niet inbeelden dat het ooit terug ok wordt…
